Η Άρσεναλ, διανύει μια από τις καλύτερες σεζόν τις μέχρι τώρα, έχοντας συμμετοχή σε όλες τις διοργανώσεις.
Η βάση της, η τακτική, το στυλ παιχνιδιού, το transition game, όλα θυμίζουν την ομάδα του 2006. Την ομάδα που έφτασε στον τελικό της κορυφαίας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, του UEFA Champions League, πέφτοντας στην Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ.
Δυστυχώς τότε για τους «κανονιέρηδες», τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως τα περίμεναν, μένοντας με 10 παίκτες από το 18’ με απευθείας αποβολής του Lehmann.
Η αποβολή, άλλαξε τις ισορροπίες, με την Μπαρτσελόνα να παίρνει μέτρα από την Άρσεναλ και να πιέζει όλο και πιο πολύ την εστία του Αλμούνια.
Η οποία μέχρι τότε δεν είχε απειληθεί, αφού οι «κανονιέρηδες» με τον καλύτερο παίκτη τους εκείνη την χρονιά,Thierry Henry δημιουργούσαν συνέχεια προβλήματα στην εστία των Καταλανών.
Πέρα όμως από την ομάδα του 2006, ο Arsene Wenger, έγραψε στο βιογραφικό του και για την περίφημη χρονιά του 2004. Μια χρονιά την οποία ο Γάλλος προπονητής αποκλείστηκε από το Champions League. Κατάφερε όμως να φτιάξει μια ομάδα όπου σήκωσε το Πρωτάθλημα Αγγλίας και έφτασε στον τελικό του Community Shield.
Εκτός όμως από τρόπαια δεν έχουμε καταλάβει το πιο σημαντικό, έφτιαξε μία ομάδα, μια οικογένεια. Η οποία δεν είχε ψηλό μπάτζετ, ώστε να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό.
Πάραυτα, όχι μόνο έκανε αλλά δεν είχε και ανταγωνιστικότητα, τερματίζοντας στο Πρωτάθλημα 11 βαθμούς μπροστά από την δεύτερη Τσέλσι.
Το άξιζε όμως, γιατί όπως είχε πει και ο Αντσελότι, το πρωτάθλημα το παίρνεις παίρνοντας ΚΑΙ τα ντέρμπι.
Ντέρμπι όπως τα Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ-Άρσεναλ. Στα οποία ήταν πολύ επιφυλακτικές οι ομάδες, έχοντας πετύχει και οι δύο μόλις δύο γκολ σε αυτά τα δύο ντέρμπι της χρονιάς.
Δεν έγινε το ίδιο με τις : Τσέλσι και Λίβερπουλ οι οποίες δεν γλίτωσαν από τα χέρια των «κανονιέρηδων».
Ο πολυτιμότερος τότε ποδοσφαιριστής των «κανονιέρηδων», ο Γάλλος Thierry Henry, πέτυχε 39 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Συμβάλλοντας έτσι στην καλύτερη επίθεση του Πρωταθλήματος, με 73 γκολ και παθητικό 26 γκολ.
Μια επίθεση η οποία δεν είχε μόνο τον Γάλλο επιθετικό αλλά και τον Ολλανδό Bergkamp, o οποίος έπαιζε πίσω του.
Η ομάδα ήθελε όμως και ταχύτητα στο πλάι, στο οποίο βοηθούσε ο Γάλλος Pires για αριστερά και ο Σουηδός Ljungberg για δεξιά.
Άλλη μια τιμή για τον Wenger, ήταν το ρεκόρ των 38 αγώνων χωρίς ήττα στο Πρωτάθλημα !
Στο Champions League η Άρσεναλ δεν έφτασε πολλή μακριά, αφού αποκλείστηκε σχετικά νωρίς.
Ο Arsene Wenger, κατάφερε να φτάσει την Άρσεναλ, όσο πιο μακρινά μπορούσε και το κατάφερε το 2006.
Έφτασε στον τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία της με τον Γάλλο !
Ήταν η μόνη φορά που η Άρσεναλ είχε αποτελέσματα και στυλ παιχνιδιού Knock-out φάσης.
Στην Αγγλία όμως δεν είχε την ίδια απόδοση, μένοντας στην τέταρτη θέση με διαφορά 15 βαθμών από την Τρίτη Λίβερπουλ.
Το οποίο μου θυμίζει την Λίβερπουλ στη σεζόν 2004-2005, όπου οι «κόκκινοι» έφτασαν στον τελικό του UEFA Champions League και το πήραν.
Νικώντας την Μίλαν στα πέναλτι.
Σε μια πολύ δυνατή βραδιά γεμάτη αδρεναλίνη αφού οι «μιλανέζοι» νικούσαν 3-0 στο ημίχρονο !
Με τον Maldini να ανοίγει το σκορ μόλις στο 3’ και τον Crespo να παίρνει την σκυτάλη 7’ λεπτά πριν τη λήξη και να πετυχαίνει δύο γκολ στο 39’ και στο 44’.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Benitez ρίσκαρε βάζοντας επιθετικό και βγάζοντας αμυντικό. Και δικαιώθηκε στο 54’ λεπτό, όταν ο Gerrard πέτυχε το 3-1!
Ενώ δύο λεπτά αργότερα ο Smicer έκανε το 3-2 !
Στο 60’ ο υπαρχηγός της Λίβερπουλ, Alonso εκτέλεσε το πέναλτι και έκανε το 3-3 !
Πάραυτα η Λίβερπουλ στο πρωτάθλημα τερμάτισε πέμπτη και για να μπει στο Champions League η Πρωταθλήτρια Ευρώπης έγινε ολόκληρος ντούρος.
Την φετινή χρονιά οι «κανονιέρηδες» έχουν συμμετοχή σε όλες τις διοργανώσεις.
Ενώ έφτασαν στο τελικό του League Cup όπου έχασαν από την Birmingham στο 89’ από το τυχερό γκολ του Martins.
Η Άρσεναλ στο πρωτάθλημα έχει ελπίδες ενώ είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να πιάσει την ομάδα του Sir Alex Ferguson.
Μια Άρσεναλ η οποία σπαταλάει βαθμούς σε σχετικά εύκολα παιχνίδια.
Βέβαια δεν φταίει μόνο αυτή γιατί δεν έχει και λίγη δόση τύχης.
Όμως το πρόβλημα της Άρσεναλ είναι ότι δεν έχει το «μεγάλο κανόνι».
Το κανόνι το οποίο θα μπορεί να την σώσει από την δύσκολη θέση, «να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά».
Παλιά είχε τον Γάλλο επιθετικό Thierry Henry, τον σπουδαία παίκτη και άνθρωπο Patrick Viera και τον επίσης σπουδαίο Gilberto Silva.
Φέτος έχει τέτοιους παίκτες αλλά δεν μπορούν να την βγάλουν από την τρύπα.
Φταίνε όμως και οι τραυματισμοί, του Fabregas, Van Persie και Walcott, οι οποίοι δεν αφήνουν την Άρσεναλ πλήρη.
Πέρσι ο Fabregas το είχε καταφέρει αυτό, επίσης φέτος ο Nasri, o Van Persie.
Κανένας όμως όσο ο Thierry Henry και Fabregas.
Αυτό όμως είναι το έργο του Wenger, η «Άρσεναλ» !
Μια ομάδα νέων, φιλότιμων ποδοσφαιριστών.
Μια ομάδα καλύτερα οργανωμένη από όλες τις άλλες, από την Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ …
Χωρίς μεγάλο Μπάτζετ αλλά με προπονητή με ικανότητα.
Προπονητή που πατάει τα 62 και έχει ακόμα όρεξη να διδάσκει στους νέους πώς να παίζουν.
Διοίκηση με σεβασμό και αγάπη προς τον προπονητή, Arsene Wenger!
